Seasonal Seasoning

Para kang isang pista na minsan lang sa isang taon na nangyayari. Kinakailangan pa na magsabit ng bandaritas para maisigaw sa lahat na may okasyon. Pero tanong: ano nga ba ang meron?

Safe kong sabihin na higit isang taon na nating kilala ang isa't isa, at least, sa pangalan. Kung bakit nga naman kasi nag-hello ka pa noong pinakilala tayo ng isang kaibigan. At kung bakit ko nga naman kasi naisip na sa paraang iyon ay napaisip ako na may potential ka rin. 

Nakakabaliw na rin isipin kung ano nga ba ang pakay mo sa mga pasimpleng hirit sa tuwing may mga pagpupulong. Mabuti na lamang na sa mga samu't saring pakikitungo at relasyon ay halos expert na ako pagdating sa pagsakay. Pero sa totoo lang, nahihiya na rin ako sa mga reaksyon ko sa tuwing nababanggit ang pangalan ko at sa tuwing tatanungin ako ng iba nating kaibigan kung may namamagitan ba sa ating dalawa. Pati ang sarili kong sagot at paulit-ulit na "wala" ay pinagdududahan ko na rin. Wala rin naman akong matanungan nang maayos kung may katuturan ang mga naririnig ko tungkol sa ating dalawa.

Ano nga ba ang tamang sagot sa tanong na hindi dapat pag-aksayahan ng laway para sagutin? Anu-ano nga ba ang mga pamantayan para sa susunod na tanong ay alam ko ang mapangahas na sagot sa tanong na nakakarindi na rin ibato sa akin? Una, alam ko ang pangalan mo. Pangalawa, alam mo ang pangalan ko. Pangatlo, nakapag-usap na rin naman tayo (nang ilang beses). Pangapat...wala na. 

Sa araw araw na bumabangon at tinitignan ang telepono ko ay ni minsan ay hindi ka nagtext. Bakit nga naman tayo magtetext sa isa't isa nang walang kadahilanan, di ba? Oo nga pala, narinig ko na may pagka-mahinhin ka kaya sa bawat pagkuha ng atensiyon ko ay kinakailangan ng suporta sa kahit anong paraan; madalas-tulay na bulok naman. Pero kahit na may pagka-supladita at maldita ako, ay marunong din naman ako ngumiti kahit man lang sa text. Bakit hindi mo kasi subukan magtanong?  Hindi rin naman lahat ng sagot ko sa magiging tanong mo ay "hindi" kasi naniniwala ako na kalahati ng pagkakataon ay karapat dapat ang sagot na "oo". 

from image sketch

Siguro nga, wala naman talaga ako sa iyo maliban sa isang kakilala sa kung saan. Ilang beses na rin ako nagparamdam para magkausap tayo pero siguro nga ay hindi, man lamang, tayo magiging magkaibigan. Marahil wala sa plano mo ang makipagkilala talaga o panindigan ang mga pabiro mong pagpaparinig dahil siguro nga totoo ang tsismis na hindi ka pa naka-move on. Kung kaya, siguro kahit dumating man ang araw na kinakailangan ko nang umalis ay hindi ka pa rin gagawa ng kahit na ano. Magtanong ka o kahit man lang mag-aya para magkape tayo; hindi ko naman siguro kailangan ipagdamot ang sagot na "oo".

Alam mo, okay ka naman talaga. Kakaiba. Nakakatawa na nakakainis na minsan na sa dinami-dami ng mga kakilala ko, ay ikaw lang itong sobrang labo. 

Napanood mo na ba ang "3 Idiots"? Kung hindi pa, panoorin mo, wala lang: chill.

A Story

This is a story. No, this is not a love story nor a story of happy ending. Nonetheless, it was written to save not heart but someone’s pride.

Up in the northern part of the village, there were five friends:  Anton, James, Drew, Phil and Andre.  All five grew up together that second to their families, they feel home just by mere laughing at silly and shallow gags or competing with each other by throwing colored candies in the air for no reason. For years, they experienced lots of emotions that shaped their brotherhood. 

If there’s one thing that could identify the five of them, it could be one word: sauce. Indeed, all of them loved to eat, sauced food a lot! Other people in the village wondered if the sauce made them so identifiable that they bore the name “Throbbers”. It may sound so bizarre, but a lot believed it’s their traits that made girls smile at an extended time frame and made babies chuckle. For one, Anton had slightly oval face which narrows towards the chin. James had a strong, firm nose which gave his face a strong sense of solidity and character. Drew had a well-defined jaw line gives a certain chiseled face making him look incredibly sophisticated. Phil had a pair of dark brown eyes that were so expressive without any doubt. Lastly, Andre had a distinct, well-maintained facial hair that made him look more, hygienic than without it. They were beautiful than handsome, making more throbbing of a lady’s heart, more or less, significant. Two were in a relationship: Anton, for 3 years now, and Drew for 5 years. James was single so is Andre. Phil was in the process of his healing mantra.

On the other end, there’s Alex, a lady with thick-rimmed pair of eyeglasses and with fine, wavy hair resting on her shoulders. She was always out of the house with a book and a pen, if not with her hand; it’s in her back pack. She was not weird either; she’s just independent coming home from another town at around 11 o’clock in the evening. She might not be stunning but she just brushed the idea that a lot of guys find her charming with her shirt-sneakers-jeans clothing type.

She had her own set of beliefs that sometimes, no one understands. In a world full of strangers, she believed that there’s a thin thread that connects everyone and it is the responsibility of every person to expose that thread lest chaos will happen. She rarely smiled, almost always in deep thought about a lot of mundane agenda. She loathed people who say that happiness could not be found in having a good life and that money is like a despot in one’s life. Though these people can’t be blamed, for her, they were just, evil as it may sound, broke.

Two sets of lives, one story.